داشتم دوباره خاطرات نوجوانی‌ام را مرور می‌کردم. خاطراتی که در اردوهای مدرسه با دوستانم داشتم و اینجا نیز به بخشی‌هایی از آن اشاره کرده‌ام.
و چقدر جالب که تاریخچه‌ی ماجراجویی‌درمانی را تورقی می‌زدم و برخوردم به ریشه‌هایی که اردوهای مدرسه‌ای در تاریخ ماجراجویی داشته است.
اردوهایی که شراطی را برای جوانان فراهم می‌آورد تا شرایطی غیر از زندگی همیشگی خود را تجربه کنند. فعال باشند و برنامه‌های اردوها در راستای تقویت رفتارهای کارآمد و تضعیف رفتارهای ناکارآمد طراحی شده بود.
به طور خاص در این مقاله به این می‌پردازم:
کمپ چوکورآ چگونه بود؟
فردی به نام بالچ در سال حدود ۱۸۸۱ اردوهایی را برای پسران به وجود آورد. او فردی مذهبی بود. اردوگاه خود را مختص جوانانی از اقشار مرفه جامعه در نظر گرفت.
فکر می‌کنید چرا؟ جوانانی که در رفاه کامل به سر برده بودند و تا به حال بدون خانواده‌هایشان زندگی نکرده بودند. بی‌شک زندگی در محیطی که دیگر از خدم و حشم خبری نبود در ابتدا برای آنها سخت و دشوار می‌مانست.
لاجرم در اردوگاهی که بالچ فراهم کرده بود آنها مسئولیت‌پذیری، استقلال و کاردان‌شدن را می‌آموختند.
مسلما اردویی که در آن از آشپز و خدمتکار خبری نیست. و افراد می‌بایست خودشان به صورت تیمی غذا درست کنند، یا در آب و هواهای مختلف پارو بزنند و شنا کنند از نوجوان نازپرورده‌ای که طعم مسئولیت‌پذیری را نچشیده است خبری نخواهد بود.
جدا از این مسائل در این اردوگاه هر فرد می‌توانست تا ۲۵ سنت بر اساسکاری که انجام می‌داد کمک هزینه بدست بیاورد.
در این اردوگاه کلیسا، بانک و سیستم دادرسی و همچنین دفتر روزنامه مخصوص خود اردوگاه وجود داشت که توسط خود افراد اداره می‌شد.
اهداف این اردو
تمامی اهداف و مسئولیت‌ها در این اردو بر اساس دو اصل زیر مدون شده بود:
- ایجاد مسئولیت‌پذیری در خود و دیگران
- تقدیر از شایستگی‌های فردی
بهای بزرگی، مسئولیت‌پذیری است
وینستون چرچیل
بنابراین با گذر از تاریخ گذشتگان می‌توانیم اینگونه بیان کنیم که این نوع اردوها خصوصا همین اردوهای بالچ مقدمه‌ای برای ماجراجویی حساب می‌شود.
اردوهای بالچ سرآغاز پرداختن به مسائل جوانان و حس مسئولیت‌پذیری در آنان به حساب می‌آید.
“منبع برخی از اطلاعات: کتاب ماجراجویی‌درمانی نوشته مایکل گس و همکاران”